GÖKÇEN

   Beldenin yerleşim yeri olarak şimdiki Gökçen-Fatih Mahallesi üzerinde Lidya’lılar zamanında kurulduğu; Beldede yapılan arkeolojik kazılar neticesinde ortaya çıkmıştır. Yapılan bu kazılarda o döneme ait suyolları, hamam ve mozaik işlemeli yapı kalıntılar bulunmaktadır. Gökçen, 1300 yıllarında Aydınoğullarından Mehmet Bey tarafından ele geçirilmiş ve adı Fetih olarak isimlendirilmiştir. Bu isim, zamanla halk dilinde değişikliğe uğrayarak Fata olarak kalmıştır.

   Fata; İstiklal Savaşı ve Yunan işgalleri sırasında iki kez yanarak tamamen ortadan kalkmış ancak 1920 senesinden sonra buralardan göç eden halkımız tarafından yeniden inşa edilerek günümüze kadar gelmiş bir yerleşim yerimiz olmuştur. 1957 yılında Fata, beldenin bir diğer mahallesi olan Kahrat köyü ile birleşip belediyelik olunca burasının ismi Gökçen olarak değiştirilmiştir. Kahrat, Aydınoğullarından Mehmet Beyin Kara Ehat Beye vermiş olduğu çiftliğin zaman içerisinde köye dönüşmesiyle ismi Karaehat köyü olarak kalmış, bu isim de zamanla Kahrat olarak değişmiştir. Kahrat bugün de beldeyi oluşturan bir diğer yerleşim yeri olmuştur. Beldenin bugünkü ismi olan Gökçen adı; asıl adı Hüseyin olan 1891 yılında Ödemiş’de doğup, Kurtuluş Savaş’ına katkılarıyla tanınmış Gökçen Efe’den gelmiştir. Ünlü efelerden Çakırcalı Mehmed Efe’nin akrabası ve sağ kolu olan Gökçen Efe Tire’de Gümce Dağın’da birkaç yıl eşkiyalık yaptıktan sonra Mahmud Celal Bey’in ( Bayar) aracılığıyla 1914’de bağışlanıp, İzmir ve yöresinin Yunanlılarca işgali üzerine gönüllü olarak Kurtuluş Savaş’ına katılmıştır. 57. Tümen Komutanı Miralay Şefik ( Aker) Bey’in gözetiminde oluşturulan Kuvayi Milliye örgütlenmesi içinde yer almıştır. Haziran 1919’da Yunan ileri harekâtını durduran Köşk Cephesi’nde savaşmış; Fata ve Kemerdere’de baskınlar düzenlemiş ve Yunanlılara ağır kayıplar verdirmiştir. Ekim 1919’da Fata yöresinde Yunan toplu saldırısının geciktirilmesini sağlamış, 13 Kasım 1919’da Fata yöresinde Yunan birlikleriyle bir çatışamaya girmiştir. Üç gün süren çatışmalardan sonra, siperine girmeyi başaran bir Yunan askerince 16 Kasım 1919’da süngülenerek öldürülmüştür. Gökçen Hüseyin Efe savunurken öldüğü Fata bucağına onun anısına 1958 yılında Gökçen adı verilmiştir.

   Gökçen coğrafi konumu itibariyle ovalık ve düzlük bir konumda yer almaktadır. Tire ve Ödemiş ilçeleri arasında yer alıp, her iki ilçeye yaklaşık 12’şer km.’lik uzaklıkta bulunmaktadır. İzmir iline uzaklığı 90 km.’dir. Gökçen Kasabası’nın Kuzey Doğusu’nda Kızılcaavlu Köyü, doğusunda Yeğenli ve Kırtepe, Kocaaliler, Sarılar, Yenişehir, Eğridere, Çobanköy, Saruhanlı, Osmancık; güneybatısında Peşrefli ve Dereli köyleri yer almaktadır.

   Gökçen’in son yapılan nüfus sayımına göre nüfusu 3050 kişidir. Belde nüfussunun tamamına yakını beldede ikamet etmektedir. Nüfusunun % 55’i erkek, % 45’i ise kadınlar oluşturmaktadır. Beldenin hane sayısı 1949’dur. Beldedeki binaların % 50’ye yakını tek katlı binalardan, % 40’ı iki katlı binalardan ve % 10’u üç ve dört katlı binalardan oluşmaktadır. Yapıların % 30’u taş duvarlı, % 60’ı yığma ve % 10’u betonarme binadır. Beldenin halkı tarım ve hayvancılıkla uğraştığından hayvan beslenme yerleri belde dâhilinde yer almaktadır.

    Gökçen 10.10.1957 yılında belediyelik olmuştur. Beldeye bağlı 12 köy bulunmakla beraber; Belde idari ve adli yönden Tire ilçesine bağlı bulunmaktadır. Beldenin Tire ve Ödemiş ile karayolu bağlantısı bulunmaktadır. Beldenin sokaklarının  % 40’ı beton yol olmakla beraber geri kalan yollar stabilize yoldur. Beldede kanalizasyon sistemimi bulunmamaktadır, foseptik sistemi bulunmaktadır. Gökçen halkının her türlü günlük ticari ve adli işlerini takip edebilmesi ve diğer gereksinimleri için Tire ve Ödemiş ilçelerine Belediyeye ait ve Belediye denetimli halk otobüsleri hizmet vermektedir. Belediyeye ait mezbaha, soğuk hava deposu ve içkili aile gazinosu, yazlık-kışlık düğün salonu bulunmaktadır.

   Gökçen Beldesinde iki ilköğretim okulu ve bir lise bulunmaktadır. Beldede bir adet Sağlık Ocağı bulunmaktadır.

   Gökçen’in ekonomik durumu tarıma ve hayvancılığa dayalıdır. Büyükbaş hayvancılık yoğunlukta ve halkın büyük bir çoğunluğunun geçim kaynağını  oluşturmaktadır. Büyükbaş hayvancılığın gereksinimlerinden biri olan yem temini ise; Beldenin tarımsal ürünlerini bu yöne çevirmiştir. Ayrıca Gökçen’in sınırları içerisinde salça üretim tesisinin olması kırmızı biber ve domates üretimini arttırmakta ve dolayısıyla, halkımızın tarımdan olan geçim kaynağına destek vermektedir. Belde de iklim örtüsünün elverişli olması nedeniyle zeytin ağaçları fazla miktarda bulunmakta, zeytin ve zeytin yağı üretimi de halkın geçim kaynakları arasında yer almaktadır. Son dönemlerde şeftali, erik, üzüm gibi ürünler yetiştirilmektedir.